MUTE ‘09
In ‘Mute’ (werktitel) ben ik aan het onderzoeken wat de invloed van internet op identiteitsvorming en communicatie van de mens is. Waar de grenzen liggen van het publieke domein, en tot hoe ver we gaan met het profileren van onszelf als individu. Op welke manier ontwikkelt men zijn eigen identiteit op internet, en wat voor factoren hebben hier invloed op? Dit wil ik combineren met communicatiestoornissen die ontstaan tussen doven en horenden in onze samenleving.
Bovenstaande hoofdthema’s wil ik verbeelden door middel van een video-installatie/sculptuur genaamd ‘Mute’. Het werk bestaat uit o.a 7 webcambeelden, verkregen via Youtube.com, op deze website is een subcultuur van doven te vinden. Deze communiceren met elkaar d.m.v monologen opgenomen met een webcam. Via Youtube heb ik contact opgenomen met 7 verschillende doven uit verschillende landen, en vervolgens opdracht gegeven om monologen voor dit project op te nemen. Deze webcambeelden vormen de basis van het werk. Ik heb ze gevraagd om te praten over verschillende ervaringen in de ‘horende’ samenleving, gebaseerd op spreektechnische en emotionele factoren. Deze hebben invloed op hun manier van leven en het omgaan met deze vorm van isolatie.
De webcambeelden worden via beamers geprojecteerd op een installatie bestaande uit verschillende doeken die samen een achthoek vormen. Er is een opening (de 8ste hoek) die toegang verschaft tot de video-installatie. Het skelet van de sculptuur/installatie bestaat uit metaal en hout. De totale sculptuur bestaat uit 2 ringen van achthoeken. De binnenste achthoek bestaat uit 7 gespannen witte doeken, waar de webcambeelden levensgroot via een beamer op zijn geprojecteerd. Dit is een ruimte waar de bezoeker binnen kan lopen en wordt omringd door deze videobeelden. Tussen de 1e ring en 2e ring is een lege ruimte waar de beamers zijn geplaatst. Deze ruimte is niet toegankelijk voor bezoekers. De beamers en het binnenste achthoek zijn niet zichtbaar doordat de buitenste ring van zwart doek is voorzien. Het binnenste gedeelte is met opzet redelijk klein ontworpen, om een claustrofobisch gevoel bij de bezoeker op te laten roepen. Een boekje maakt deel uit van de video-installatie. In deze publicatie zijn de monologen in tekst vertaald, geïllustreerd met stills en screenshots van de profielpagina’s afkomstig van de site Youtube.
Ik vind het interessant om vragen te stellen die zich bezighouden met hoe, wij als mens, onszelf profileren en op welke manier communicatie hierin een rol speelt. Daarom richt ik me op aspecten die van invloed zijn op onze identiteit en ons bewustzijn. Hoe wordt ons zelfbeeld gecreëerd, en wat voor aspecten hebben hier invloed op? Hoe communiceert de mens, en wat voor verbale en non-verbale communicatie gebruiken we? Wat voor stilzwijgende afspraken hebben we met elkaar gemaakt wat betreft het spreken en hoe uit zich dat? Wat gebeurt er als er een "storing" ontstaat tussen gesprekspartners als iemand een alternatieve manier van spreken heeft? Ik ben vooral geïnteresseerd in situaties waarin een communicatief automatisme wordt doorbroken. Situaties waarin de mens afwijkt van gewoonte, en waarin we opeens moeten nadenken over hoe we desbetreffende situaties afhandelen.
Mijn ideale uitgangsituatie is het opwekken van een confrontatie tussen de dove en de horende wereld, de beschouwer wordt ‘aangevallen’ door bewegingen en gezichtsuitdrukkingen. Er ontstaat een blokkade van energie doordat de doven zonder resultaat iets duidelijk proberen te maken. Doordat de filmpjes worden gelooped, worden het eindeloze pogingen om de ander iets te vertellen.
Ik wil graag onderzoeken wat de kenmerken van de massa en het individu zijn. Hoe gedraagt de massa zich ten opzichte van een individu, en wat voor invloed en wisselwerking heeft dit op elkaar? Over het algemeen is de dove geïsoleerd van de massa, in dit werk probeer ik dit gegeven om te draaien. De doven zijn in dit werk de massa en de beschouwer is een eenling, Dit omdat er in de installatie maar ruimte is voor 1 persoon.